Frédérique's home		Curriculum vitae		Foto's		Reizen
	2 t/m 5 april 2005		Short Ski Break 2005 Het was weer een sterk staaltje hard ontspannen: Macaw’s Short Ski Break van 2 tot en met 5 april. Hard skiën, hard sudderen in de sauna, hard dineren en hard genieten van de zonovergoten besneeuwde hellingen van Val Thorens. Luxe is wel erg lekker. Macaw vliegt naar de sneeuw Het klinkt als een grap: we gaan 1 april naar de Franse Alpen voor een lang weekend skiën. Maar het is geen grap; het is wel erg leuk. Uiteindelijk vertrekken we 2 april echt naar de sneeuw, net wanneer hier de lente begint door te breken. Om snel en ontspannen op de plaats van bestemming te komen, vliegen we eerst naar Genève. Vervolgens rijden we met twee huurauto’s de bergen in. Het is allemaal prima geregeld door Roel en Ronald, en in eerste instantie Peter J, die jammergenoeg toch niet mee kan. De wintersportdelegatie telt maar acht deelnemers, maar dat mag de pret niet drukken. Naast mijzelf zijn dat: Maarten S. met zijn Angelique, Roel met zijn Marielle, Ronald van E. met zijn Sandra en Frank van P.				Links Mijn Ski Break-foto's » Val Thorens » Reblochon » Tartiflette » Vin de Savoie »
			Bloesembomen Het is wel een vreemde ervaring om met ski’s op je dak door de Savoie te rijden, terwijl het daar een graad of twintig is en de bloesembomen volop in bloei staan. Langs het meer van Annecy zitten de terrasjes vol. In de verte zie je wat besneeuwde toppen. Die vormen deze keer niet alleen een mooi decor maar ook onze eindbestemming. Wanneer we via steeds smallere en bochtigere weggetjes omhoog rijden, zien we af en toe een hoopje sneeuw liggen. Maar overtuigend is het niet. Ook niet in de skidorpen waar we door rijden. Gelukkig passeren we net voor ons eigen Val Tho de sneeuwgrens. Wij zitten dan ook op 2300 meter.
			Ons paleisje aan de piste We moeten even wachten tot ons appartment klaar is. Dat is niet alleen geen straf, omdat we lekker op een terrasje zitten, maar ook erg de moeite van het wachten waard. We belanden namelijk met z’n achten in een paleisje voor 14 personen. Iedereen heeft zijn eigen kamer. Er zijn genoeg banken in de woonkamer om iedereen onderuit te laten zakken. Natuurlijk zit er een afwasmachine in; stel je voor dat we zelf zouden moeten afwassen. En als klap op de vuurpijl hebben we niet alleen een jaccuzi, maar ook een sauna in ons eigen appartement. Tja, echt afzien, die wintersport. Het appartement ligt vlak aan de piste. Vanaf de balkons (inderdaad, meervoud) overzien we alle hellingen. We hoeven maar een paar passen te lopen voordat we de ski’s onder kunnen binden. En op de terugweg brengt een sleepliftje ons tot bijna voor de deur.
			Zwarte pistes We hebben een aardige selectie pistes tot onze beschikking. Van groene pistes waar met grote borden op staat dat ze gereserveerd zijn voor beginners en waar je dus maar zo snel mogelijk doorheen moet laveren, tot gemene zwarte die we vanuit de lift zien en maar wijselijk links laten liggen. We zijn voor de gezelligheid meestal bij elkaar gebleven. Dat betekent dat de snelle skiërs en, in Maartens geval snowboarder, erg vriendelijk op mij wachten. Want ik heb niet zo vaak geskied en ik heb sowieso de afgelopen tien jaar niet op de latten gestaan. Maar ach, ik volg het goede voorbeeld en werp me, me niet gehinderd door al te veel kennis van zaken, over de rand van de donkerrode en zwarte pistes die me worden aangeraden. En jawel, ook die zwarte piste heb ik zonder kleerscheuren overleefd. We hebben het sowieso allemaal heelhuids doorstaan. We hebben het dan ook rustig aan gedaan. Stoppen voordat je te moe wordt en fouten begint te maken. En dan de vermoeide spieren losbubbelen in de jacuzzi dan wel laten sudderen in de sauna. En voldoende vocht naar binnen gieten; bij voorkeur lekker vocht.
			Witte pistes Al die groene tot zwarte pistes zijn gelukkig aardig wit. Af en toe steekt er een grassprietje of steen doorheen, maar op de meeste plaatsen ligt sneeuw. We zien wel iedere nacht de sneeuwkanonnen staan blazen en de bullies over de bergen rijden om die sneeuw op de pistes te krijgen. Je hebt wel sneeuw en sneeuw: mooie verse sneeuwkanon-sneeuw, vreemde harde samengeperste sneeuw, spiegelende ijsplaten, smeltende slush. Over het algemeen is het: hoe hoger hoe beter. En we kunnen aardig omhoog: tot 3200 meter.
			Panorama Voor mij is het landschap een belangrijke component van het wintersportplezier: zonovergoten, witbesneeuwde bergen tegen een strak blauwe lucht. En daar heb ik iedere dag van kunnen genieten. Tijdens het skiën kan ik het niet laten om af en toe te stoppen om van het uitzicht te genieten. En we nemen regelmatig de tijd op een terrasje te gaan zitten, voor een kop chocolat chaud, wat zon zonder zonnebril en een rondje uitzicht. We doen immers aan hard ontspannen. Bovenop de Cime de Caron (3200m) klimmen we nog even naar de top. Hier staat wel een koude wind, maar als je die even kan doorstaan heb je helemaal een prachtig panoramisch uitzicht: het volgende dal en ons eigen dal in, waarbij je duidelijk ziet dat onder ons dorp de sneeuw ophoudt, en naar de Mont Blanc.
			Le ski gourmand Een belangrijk aspect van het harde ontspannen is hard genieten van de locale culinaire cultuur. Per slot van rekening zijn we in Frankrijk. Chocolat chaud is lekker, maar een kir au pétillant de Savoie of een magnum Saint Emillion is ook niet gek. Niemand hoeft te rijden en volgens de Universiteit van Maastricht ski je beter met wat alcohol in je bloed.... We hebben onze eigen kookactiviteiten beperkt tot het halen van verse croissants voor het ontbijt en wijn-met-lekkers voor de eerste ronde après ski. Verder hebben we gebruik gemaakt van al die restaurants om de hoek om veel foi gras, escargots (yep, slakken), gratins en andere lekkere dingen te eten.
			Du pain, du vin, du reblochon Een centraal thema bij het eten is kaas. Natuurlijk hebben we ons vreselijk tegoed gedaan aan de fondues. Inderdaad, meervoud: fondue aux trois fromages, fondue paysanne met spekjes en champignons en voor de carnivoren fondue bourguignonne. Een andere Savoyarde klassieker is de tartiflette, van aardappels en reblochon. Ze hadden die zelfs in de vorm van een soort tartiflette-pizza. Ça tient la route, oftwel: als je die op hebt, kan je geen pap meer zeggen. Een paar glazen vin de savoie erbij geven het broodnodige tegenwicht.
	Last modified 12-12-2005		freddieh@xs4all.nl »